Wybór wydarzenia

Po ekspozycji oprowadzą kuratorki wystawy Ewa Ziembińska i Alicja Gzowska.

Pałac, w którym mieści się Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego, otoczony jest pięknym parkiem. Ta wspaniała przestrzeń rekreacji i odpoczynku jest, przede wszystkim, miejscem prezentacji dzieł sztuki. Oferuje zwiedzającym zupełnie inny rodzaj poznania i obcowania ze sztuką uwolnioną z klasycznych ram architektoniczno-wystawienniczych, otwartą na widza i pozostającą w relacji z rozległą przestrzenią i naturą. Rzeźby rozmieszczone wokół pałacu, w wąwozie oraz przy wejściu do parku pochodzą z różnych okresów – od drugiej połowy XIX wieku, aż do współczesności i stworzone zostały przez różnych twórców. Każda z nich ma swoją historię. Każda skłania do poszukiwań nowych interpretacji. Zapraszamy na oprowadzanie i wspólne odkrywanie ukrytych znaczeń rzeźb z Parku Rzeźby.

_____
Zbiórka na oprowadzanie przed Pałacem w Królikarni.

W wybrane soboty zapraszamy na zwiedzanie wystawy z przewodniczkami i przewodnikami z Działu Edukacji. Wspólnie obejrzymy wystawę, poznając twórczość oraz życiorysy bohaterek wystawy.

„Soma” – wydarzenie artystyczne z pogranicza tańca i sztuk performatywnych – zostanie zaprezentowane przez siostrzany duet w Parku Rzeźby w Królikarni. Tytuł nawiązuje do ciała jako żywej rzeźby, czującej i współistniejącej z innymi. W scenicznej interakcji Magdy Fejdasz i Basi Małeckiej ruch oraz głos stają się narzędziami do przywoływania twórczości polskich rzeźbiarek z początku XX wieku – transformowania oraz przeżywania stworzonych przez nie kobiecych wizerunków i aktów ciała. Performance to nie tylko doświadczenie audialne i wizualne, ale i realna podróż, w której publiczność może określić swoje zaangażowanie i swobodnie poruszać się w miejscu akcji.

Widzowie, wyposażeni w zestawy słuchawkowe (audioprzewodniki muzealne), zaproszeni są do intymnej i uważnej obserwacji płynnego w swym charakterze spotkania performerek z publicznością. Tworzone na żywo studium relacji dźwięku i ciała to próba wizualizacji tego, czym na poziomie cielesności może być kontakt ze sztuką rzeźby.

Performance stanowi kolejną współpracę choreografek Weroniki Pelczyńskiej i Magdy Fejdasz z Muzeum Narodowym w Warszawie, kontynuującą krytyczną refleksję nad miejscem kobiecej twórczości w historii sztuki i społecznej pamięci. Poprzez praktyki performatywne choreografki inicjują procesy, w których twórczość rzeźbiarek staje się przestrzenią namysłu nad statusem tańca jako medium kulturowej reprezentacji i oddziaływania społecznego.

Cykl Pianokrąg stanowi twórczą przestrzeń, w której Bartek Wąsik znajduje impulsy do realizacji własnych pomysłów artystycznych. Podczas ubiegłych edycji dzielił się nimi wielokrotnie. Były to zarówno tworzone przez niego aranżacje, np. piosenek zespołu Radiohead wydanych w formie solowego albumu "Daydreamer. Bartek Wąsik plays Radiohead", docenianego przez krytyków i publiczność.

Podczas piątej, ubiegłorocznej edycji przedpremierowo zabrzmiał natomiast w pełni autorski projekt "Pianorizon", będący podsumowaniem muzycznych i artystycznych doświadczeń Wąsika z ostatnich kilku lat. To pierwszy tak bardzo osobisty autoportret pianisty. Premiera fonograficzna albumu miała miejsce w kwietniu tego roku. Artysta, pracując nad tym materiałem, znajdował w sobie dodatkową przestrzeń i chęć na muzyczne dopowiedzenie, domknięcie tego twórczego procesu, który rozpoczął się ponad rok temu. Stąd pomysł na stworzenie projektu "Pianorizon Echo", którego premiera odbędzie się właśnie podczas czwartego, ostatniego koncertu, zamykającego symbolicznie tegoroczny cykl. Wypełnią go kompozycje, w których wyraźnie odczuwalna będzie muzyczna aura albumu "Pianorizon". To będzie odszukiwanie zatartych śladów, odczuwanie zapachu perfum, który zostaje na naszych ubraniach po kimś, z kim witaliśmy się kilka chwil wcześniej. Niektóre z motywów obecnych na albumie "Pianorizon" zabrzmią w innej, nowej wersji. To muzyczne domknięcie będzie grą wyobraźni i wrażliwego słuchania, a także okazją do odnalezienia klucza do własnego wnętrza i przeżycia katharsis.

Zbiórka przed wejściem na Cmentarz Powązkowski / brama św. Honoraty przy kościele św. Karola Boromeusza

Na Starych Powązkach znajdują się nagrobki ozdobione wieloma znakomitymi rzeźbami. Pośród nich są także prace bohaterek wystawy „Kierunek Paryż. Polskie artystki z pracowni Bourdelle’a” w Królikarni. W trakcie naszego spaceru po cmentarzu obejrzymy rzeźby Marii Lednickiej-Szczytt, Zofii Trzcińskiej-Kamińskiej i Janiny Broniewskiej.

Spotkanie będzie okazją do poznania tajników warsztatu rzeźbiarza i spojrzenia na prace prezentowane na wystawie pod okiem artysty i wybitnego znawcy rzeźby profesora Macieja Aleksandrowicza.

prof. dr hab. Maciej Aleksandrowicz – profesor sztuki w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki. Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz w Instytucie Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Laureat Stypendium Twórczego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2008 i w 2019 roku. Stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej. Organizuje i prowadzi warsztaty poświęcone sztuce w przestrzeni publicznej i site-specific, wykłada na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 2020–2025 dyrektor Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, prowadził program inwestycyjny skierowany do społeczności lokalnych pod nazwą „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej”.

Nie ma nic lepszego niż twórcze działanie! Podczas warsztatów, pod czujnym okiem specjalistów oraz specjalistek, będziemy tworzyć własne, niepowtarzalne dzieła sztuki. Będzie to okazja do bezpośredniego zapoznania się z materiałem rzeźbiarskim, a przy okazji chwila na relaks i odprężenie.

Czy artystą może być każdy? Zapraszamy rodziny z dziećmi do wspólnego działania twórczego. Podczas warsztatów będziemy zgłębiać tajniki rzeźby oraz warsztatu rzeźbiarza.

Mela Muter i jej paryski krąg przyjaciół / dr Ewa Bobrowska

W 1901 roku Mela Muter wyjeżdża do Paryża z zamiarem kontynuowania nauki. Artystka w zasadzie wybiera drogę samodzielnej edukacji: odwiedza muzea, galerie, salony artystyczne, ale przede wszystkim zawiera znajomości z koleżankami i kolegami „po pędzlu i dłucie”. Już podczas pierwszych wakacji w Bretanii zaprzyjaźnia się z artystami ze Szkoły Pont-Aven, Ślewińskim i Fromuthem. Potem poznaje Rodina i Bourdelle’a, Roux-Championa, Diego Riverę, Pompona, Chanę Orloff, przyjaźni się z kubistą Albertem Gleizesem, nie wspominając o członkach polskiej kolonii. Naszym zadaniem będzie próba oceny znaczenia tych artystycznych przyjaźni dla twórczości wybitnej artystki.

Od początku XX wieku w Polsce możemy zaobserwować niezwykłe zainteresowanie rzeźbiarstwem wśród młodych kobiet, dyscypliną, która, z racji wymaganego wysiłku fizycznego, brudu i kurzu, uchodziła wciąż za typowo męską. Przyglądając się karierom wielu rzeźbiarek z początku XX wieku nie sposób nie przeanalizować kwestii związanej z ich wykształceniem. W Warszawie od 1904 roku kobiety mogły studiować w Szkole Sztuk Pięknych, zaś w Krakowie dopiero od 1920. Wcześniej mogły się uczyć tylko w prywatnych szkołach oraz w pracowniach artystów. Fakt ten w dużej mierze przyczynił się do poszukiwania sposobów kształcenia zagranicą. Paryż, od końca XIX wieku pełnił rolę artystycznej stolicy świata. Osobowością rzeźbiarską, która przyciągała wiele polskich artystek, był Antoine Bourdelle, profesor Académie de la Grande Chaumière.


Bourdelle dla Polaków był postacią mającą szczególne znaczenie, jako aktywy orędownik dążeń Polski do niepodległości i twórca pomnika Adama Mickiewicza w Paryżu. Uczyło się u Bourdelle’a wiele wybitnych polskich artystek, które swoją twórczością i sukcesami, także na arenie międzynarodowej, wpisały się na stałe w historię sztuki m.in.: Jadwiga Bohdanowicz, Janina Broniewska, Luna Drexler, Helena Głogowska, Maria Lednicka-Szczytt, Kazimiera Małaczyńska-Pajzderska, Olga Niewska, Mika Mickun, Zofia Trzcińska-Kamińska. Bourdelle był cenionym rzeźbiarzem i pedagogiem, który starał się nie narzucać swojej wizji, ale inspirować.


Wystawa będzie ukazywać twórczość wybranych artystek, nie tylko rzeźbiarek, ich związki ze sztuką mistrza, poszukiwania własnej, indywidualnej drogi, różnorodność form, materiałów i tematów. Ekspozycję wzbogacą fotografie archiwalne i dokumenty.


Wystawa "Kierunek Paryż. Polskie artystki z pracowni Bourdelle’a" to druga wystawa z cyklu – po ekspozycji "Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku" (zrealizowana w 2023 r. w MNW) – przygotowana w ramach projektu badawczego "Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku", realizowanego we współpracy z Musée Rodin w Paryżu, Musée Camille Claudel w Nogent-sur-Seine i Musée Antoine Bourdelle w Paryżu.