Wybór wydarzenia

Wystawa to prezentacja ponad 220 dzieł sztuki i pamiątek związanych z Ignacym Janem Paderewskim, jednym z największych polskich muzyków i mężów stanu XX wieku. O jego życiu opowiadają przedmioty. Najważniejsze odznaczenia państwowe i medale ukazują go jako wybitnego polityka, zaangażowanego w działania na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości. Instrumenty muzyczne, w tym fortepian Steinway & Sons, pamiątkowe batuty i puchary z dedykacjami od orkiestr symfonicznych przypominają o muzycznym geniuszu Paderewskiego, a cenna kolekcja porcelany z Chin i Japonii, wysłużone kufry podróżne oraz komplet dekoracyjnych łyżeczek pamiątkowych – o jego zainteresowaniach i podróżach w różne zakątki świata.

Zgromadzone na ekspozycji obiekty są zapisem testamentowym, który w 1930 roku Paderewski podarował Muzeum Narodowemu w Warszawie. Ten dar, którego wybór można oglądać w Muzeum Wnętrz w Otwocku Wielkim, prócz wartości materialnej i zabytkowej, był także aktem patriotyzmu. 23 września 1940 roku, w ostatnim przemówieniu radiowym przed wyjazdem ze Szwajcarii do Stanów Zjednoczonych, Paderewski powiedział: „Poświęciłem życie dla ojczyzny swojej. Służyłem jej z całego serca i wszystkich sił swoich […]”.

Ekspozycja ma na celu konfrontację dwóch znaczących artystów przełomu XIX i XX wieku, poruszających problematykę maskarady, teatru i cyrku, sennych marzeń, erotyki i śmierci. Twórcy ci, wyróżniający się skłonnością do fantazji, ironii i groteski, zakorzenieni są we własnych kulturach i środowiskach artystycznych: w modernistycznych kręgach Młodej Belgii i Młodej Polski.

Ensor przypomina tradycje sztuki niderlandzkiej z jej rubasznym poczuciem humoru, przewrotnością i moralizatorstwem oraz ludowy teatr jarmarczny i żywy we Flandrii uliczny karnawał. Wojtkiewicz, zanurzony w świecie baśni i somnambulicznych wizji, odkrywa świat kabaretu, teatrzyku Zielony Balonik, krakowskiej szopki. Poddajemy te dwie indywidualności, traktowane zazwyczaj jako osobliwe i wyizolowane zjawiska, przekornej konfrontacji. Pojęcie karnawału pełni tu rolę metafory życia-widowiska, świata na opak, szaleństwa, anarchii, chaosu, wolności od norm i konwencji. Ekspozycja podzielona jest na kilka kluczowych wątków, ilustrujących najważniejsze obszary malarskiego imaginarium Ensora i Wojtkiewicza, którzy wizualizują uniwersalne problemy sztuki, literatury, teatru przełomu wieków: "Cyganeria"; "Przebierańcy nicości – karnawał, teatr, cyrk"; "Baśnie i dziecięce fantazje"; "Thanatos".

Ekspozycja ma na celu konfrontację dwóch znaczących artystów przełomu XIX i XX wieku, poruszających problematykę maskarady, teatru i cyrku, sennych marzeń, erotyki i śmierci. Twórcy ci, wyróżniający się skłonnością do fantazji, ironii i groteski, zakorzenieni są we własnych kulturach i środowiskach artystycznych: w modernistycznych kręgach Młodej Belgii i Młodej Polski.

Ensor przypomina tradycje sztuki niderlandzkiej z jej rubasznym poczuciem humoru, przewrotnością i moralizatorstwem oraz ludowy teatr jarmarczny i żywy we Flandrii uliczny karnawał. Wojtkiewicz, zanurzony w świecie baśni i somnambulicznych wizji, odkrywa świat kabaretu, teatrzyku Zielony Balonik, krakowskiej szopki. Poddajemy te dwie indywidualności, traktowane zazwyczaj jako osobliwe i wyizolowane zjawiska, przekornej konfrontacji. Pojęcie karnawału pełni tu rolę metafory życia-widowiska, świata na opak, szaleństwa, anarchii, chaosu, wolności od norm i konwencji. Ekspozycja podzielona jest na kilka kluczowych wątków, ilustrujących najważniejsze obszary malarskiego imaginarium Ensora i Wojtkiewicza, którzy wizualizują uniwersalne problemy sztuki, literatury, teatru przełomu wieków: "Cyganeria"; "Przebierańcy nicości – karnawał, teatr, cyrk"; "Baśnie i dziecięce fantazje"; "Thanatos".

ZWIEDZANIE INDYWIDUALNE BEZ OPROWADZANIA. == BILET UPRAWNIA DO ZWIEDZANIA MUZEUM PRZEZ CAŁY DZIEŃ ==

Bilet uprawnia również do wstępu na pokaz prac Olgi Boznańskiej.

W związku z prowadzeniem koniecznych prac technicznych w najbliższym czasie wyłączone z użytkowania będą poszczególne przestrzenie Muzeum. Mając świadomość utrudnień, jakie może to oznaczać dla naszych Gości, we wskazanym okresie wprowadzamy zniżkę w wysokości 20% na bilety wstępu do galerii stałych MNW.

ZWIEDZANIE INDYWIDUALNE BEZ OPROWADZANIA. == W KAŻDY PIĄTEK MIĘDZY GODZINĄ 17 A 20 OBOWIĄZUJE ZNIŻKA 50% NA WYBRANE BILETY WSTĘPU ==

Bilet uprawnia również do wstępu na pokaz prac Olgi Boznańskiej.

Od początku XX wieku w Polsce możemy zaobserwować niezwykłe zainteresowanie rzeźbiarstwem wśród młodych kobiet, dyscypliną, która, z racji wymaganego wysiłku fizycznego, brudu i kurzu, uchodziła wciąż za typowo męską. Przyglądając się karierom wielu rzeźbiarek z początku XX wieku nie sposób nie przeanalizować kwestii związanej z ich wykształceniem. W Warszawie od 1904 roku kobiety mogły studiować w Szkole Sztuk Pięknych, zaś w Krakowie dopiero od 1920. Wcześniej mogły się uczyć tylko w prywatnych szkołach oraz w pracowniach artystów. Fakt ten w dużej mierze przyczynił się do poszukiwania sposobów kształcenia zagranicą. Paryż, od końca XIX wieku pełnił rolę artystycznej stolicy świata. Osobowością rzeźbiarską, która przyciągała wiele polskich artystek, był Antoine Bourdelle, profesor Académie de la Grande Chaumière.


Bourdelle dla Polaków był postacią mającą szczególne znaczenie, jako aktywy orędownik dążeń Polski do niepodległości i twórca pomnika Adama Mickiewicza w Paryżu. Uczyło się u Bourdelle’a wiele wybitnych polskich artystek, które swoją twórczością i sukcesami, także na arenie międzynarodowej, wpisały się na stałe w historię sztuki m.in.: Jadwiga Bohdanowicz, Janina Broniewska, Luna Drexler, Helena Głogowska, Maria Lednicka-Szczytt, Kazimiera Małaczyńska-Pajzderska, Olga Niewska, Mika Mickun, Zofia Trzcińska-Kamińska. Bourdelle był cenionym rzeźbiarzem i pedagogiem, który starał się nie narzucać swojej wizji, ale inspirować.


Wystawa będzie ukazywać twórczość wybranych artystek, nie tylko rzeźbiarek, ich związki ze sztuką mistrza, poszukiwania własnej, indywidualnej drogi, różnorodność form, materiałów i tematów. Ekspozycję wzbogacą fotografie archiwalne i dokumenty.


Wystawa "Kierunek Paryż. Polskie artystki z pracowni Bourdelle’a" to druga wystawa z cyklu – po ekspozycji "Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku" (zrealizowana w 2023 r. w MNW) – przygotowana w ramach projektu badawczego "Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku", realizowanego we współpracy z Musée Rodin w Paryżu, Musée Camille Claudel w Nogent-sur-Seine i Musée Antoine Bourdelle w Paryżu.